Lehengo igandean Euskalduna jauregian, Egunkaria-ren eskertza ekitaldian, Gotzon Barandiaranek Jose Luis Otamendiren poema bat irakurri zuen: Aritmetika ariketak -argazkian, poema leitzen-.
Erlojuen mekanika (Susa) liburuan du jasoa Otamendik Aritmetika ariketak poema. 2007an aurkeztu zuen liburu hori azpeitiar idazleak. “Geure garaiaren testigantza ematen ez badugu, alferrik ari gara. Gure garaia ezagutu nahi duenak, hemerotekak ez ditu aski izango. Bai sentimenduen eta bai pentsamenduen beste elementu eta ikuspuntu batzuk beharko ditu. Bestela, inoiz ezer izan ez bagina bezala izango da. Uste dut hori dela poetaren konpromisoa, esan egin behar dugula zer garen eta zer sentitzen dugun”, zioen orduan Berria egunkariko elkarrizketan.
‘Aritmetika ariketak’ (Jose Luis Otamendi, 2007)
aritmetika ariketa zoroetan sartua nabil:
zenbat auzokide herritar ezagun
—gogaide zein etsai kuttun—
zenbat lagun kendu dizkidaten bistatik
kontuak egiten ditut
jabetzen naiz
urriko orbela bezala
—arin galtzekoa haizearen mende—
arratsaldeko ume zarata kalean nola
paisajearen bazterreko osagai naizela ni ere
soslaia urruneko argazki batean
etorkizun zabal eta helgaitzari
ertz lausotu batetik kirika
arnasa hartu hiru aldiz
eta letrak lerro-lerro paratzen jarraitu dut
oraindik hemen nagoela
esaten zidaten nire hatzen takatekoek
gela datorkit begien parera
atea gero eta paper nahasiak nonahi:
aurpegiak keinuak ahotsak
eta izendegi amaiezina ondoren…
—horiekin joango zen akaso ihesi zoriona—
nire baitaren deshabitatze antolatua
salatu nahi dut
baina ez dakit zein bulegotara jo
nondik ekin
nola galarazi jario geraezin hori
—sarea naiz dena isuri dena itogin dena galera
guardasol baten eskeletoa jasapean—
jendea indarrean daramate
era txarrean ari zaizkit
ateratzen kirioetatik barrenetik
neure azaleko usainetik libratzen
hezurretatik itzal arrastoak xahutzen
irribarreen orbanak
fereka hautsien koskak
dentistaren doitasunez
ari zaizkit hondeamakinak barrunbeetan
ken eta ken
neu naizen piltzar mordo mailatu honetatik
eta lotsatu egiten naiz
jendeak igarri egingo baitit barren hustu hori
begietako putzuan igeri
nire baitaren deshabitatze sistematikoa
salatzen dut
ezin dut onartu erauntsien mende bizitzea
ekaitz aldi bakoitzak zer ostuko
eta gero hondakinen artean erreskatatuko
dugunaren itxaropenez ibili beharra beti
ez dut naizena baino
gizaki deshabitatuagoa izan nahi
lotsa ematen dit
jendeak eguna joan eguna etorri
batera eta bestera
barrena hutsik nabilela begietan antzematea
edo ibileran edo hitz egiteko moduan
auskalo
jendea ateratzen ari zaizkit barrutik
su hartutako hotela banintz bezala
ateak ostikoka lehertu eta haurrak izutuz…
ez naiz eskailera hautsia
ez naiz meatze abandonatua
neure urratu eta joskura traketsekin
nahi ditut neure egunak bizi
eta inor nire barrutik erauzterako kontuak egin
banan-banan
alerik ere oharkabean joan ez dakidan
hemendik aitzina
nire barrua husteko
nazioarteko konplota salatzeko etorri naiz
eta badakit
egin beharreko kalterik handiena egina dagoela
berandu izan litekeela
desegindako arimak bere onera ekartzeko
galdutako asko ez dela itzuliko sekula
nahiz eta halako batean
akaso
batek daki
gu edo beste batzuk zoriontsu izan
baina kontatzen ahazten bazait
galdua naiz
—nire etsaiak nire lagunak—
hor dago nire indarra
horretan da nire izatea bera
esan dezadan
aritmetika humano bat galdatzen dut…
nor dago bere sasoian eroso
kontatzen ahazten bazait
nireak egin du
c’est fini
akabo
kontatzen ahazten bazait
bat bi hiru…
kontatzen ahazten bazait
kito
ni ere ez nago